Reflecteren door te veranderen van perspectief
Mijn plek in een team. Op welke manier draag ik bij aan het succes van het team? Tijdens mijn carrière als fietser ging deze vraag mij steeds meer interesseren. Ik neem hoe dit zo ontstaan is.
Realiteitszin en bezinning
Helemaal op kwam ik over de finish, moegestreden, bont en blauw van een valpartij en ook nog eens mijn mountainbike beschadigd. Ik kon mijn hand niet meer aan het stuur houden van de pijn in mijn schouder. Ik had op het moment van mijn val meer dan twee minuten voorsprong op Gerben de Knegt. Ik huilde van de pijn in mijn schouder, bij de val had ik het horen kraken zo heftig hard kwam ik erop terecht. Boos was ik op mijn domme actie want ik lag zo ver voor op mijn concurrentie dat ik alleen maar hoefde te consolideren.
Alleen voelde het zo lekker om zo hard te rijden en het liep allemaal zo lekker…. In het ziekenhuis kwam ik erachter dat ik alleen mijn sleutelbeen uit de kom had gereden… Dat betekende 6 weken uitgeschakeld. Shit!! Dat betekende dat ik mijn laatste kans om mij te kwalificeren op de Olympische Spelen met pijn in mijn schouder zou moeten gaan rijden. Schaamte en boosheid namen het over van mijn pijn.
Wat doe je als je je doelen niet (meer) niet realiseert?
Ik voelde de grip op mijn doel uit mijn handen glijden, mijn droom om naar de Spelen te gaan zag ik in duigen vallen. Ik checkte bij mijzelf of ik nog wel deed wat echt bij mij paste. Voelde ik me nog wel autonoom als mountainbiker, was het niet verstandiger om mijn oogkleppen af te zetten en te kijken of ik niet nog beter af was op de Weg?
Ik had er 2 jaar daarvoor mijn doel van de Olympische Spelen gemaakt toen ik mijn studie Technische bedrijfskunde afrondde. Sinds die tijd had ik alles anders gedaan, training en rust afgestemd met mijn trainer Anton Kingma, volledige commitment aan mijn doel bij de Nationale selectie en bondscoach Leo van Zeeland en het samenspel voor de punten die we nodig hadden op hoog op de wereld ranglijs te komen. De eerste 10 landen mochten allen 3 deelnemers afvaardigen. Die drie man lukte alleen die spelen van 2004 gingen aan mijn neus voorbij.
In 1997 begon ik met het rijden van Mountainbike wedstrijden een zeer individuele sport waarin ik helemaal mijn ei kwijt kon. Maar ik begon te twijfelen over of dat wel zo was. Ik haalde steeds minder vaak mijn doelen en op internationaal vlak voelde ik mij niet senang op alle parcoursen. Tijd voor een switch!
Reflectie door te wisselen van perspectief
Ik had in de tussentijd ook al redelijk wat op de weg gereden waar het team spel me erg begon te interesseren. Het lonkte, zeker toe ik in 2005 met Marco Polo Cycling Team mee kon naar Qatar. Waar we tussen de Profs mochten rijden en konden laten zien hoe goed we mee konden komen. Een kans als ik nog nooit tevoren had ervaren. We deden niet zomaar mee. Ik werd die editie 5e in het klassement en legde daarmee het fundament voor het vervolg van mijn loopbaan op de fiets.
Ik droomde van het podium in Parijs Roubaix terwijl ik erachter kwam dat ook het team spel tof was om een bijdrage aan te leveren. Te ervaren dat als je met het team de schouders onder een klus steekt, iedereen in zijn kracht zet op zijn terrein en een strakke strategie hebt dat je dan nog meer kan dan je van tevoren denkt.
We wonnen met het team de Giro in 2009, Milaan San Remo in 2011 naast een heel aantal minder grote overwinningen ook 2e in de Tour in 2010. Als toppunt van het werken voor de ploeg lukte het me om in dienst van de Ploeg in 2011 de tweede plaats in Parijs Roubaix te behalen. Dit lukte doordat we als ploeg zo ver mogelijk in de koers de regie wisten te behouden.
Hoe draag ik bij aan het succes
Ik heb ervaren dat ik mijn plek in een team had ingenomen. Maar op welke manier droeg ik bij aan het succes van het team? Ik realiseerde mezelf dat ik in mijn kracht kon komen door dicht bij mezelf te blijven. Ik begon in te zien dat mijn persoonlijke presteren effect had op het succes van het team en andersom. Ik leerde dat ik:
- ‘alleen’ behoorlijk veel kan bereiken;
- mijn eigenwaarde groeide naarmate ik meer bijdroeg aan het teamsucces;
- als team-player pas een prestatie met het team kan bereiken als ik zelf goed presteer;
- ik mag zijn wie ik ben binnen het team (mijn autonomen plek).
Met deze les kon ik geen andere beslissing nemen dan te wisselen van discipline; koersen op de Weg.
Maarten Tjallingii